De ex-vrouw en grote liefde van hoofdpersoon Arie Boretti is spoorloos verdwenen. Hij gaat op zoek. Daarbij maakt hij gebruik van zijn internationale netwerk aan zakelijke contacten maar vooral van zijn sterkste wapen: mensenkennis. Het spoor leidt van Kaunas, Litouwen terug naar Nederland. Ondertussen maakt hij de balans op van zijn leven waarin liefde en geluk in al hun hoedanigheden zo'n enorm grote rol hebben gespeeld. Tig jaren van schitterende nederlagen is een intrigerende coming of age novel, maar zo vindt de hoofdpersoon: 'Het is voornamelijk een liefdesgeschiedenis.'

Is plaatsing voor het WK voetbal voor Suriname dichtbij nu het land diaspora-spelers uit Europa mag opstellen in het nationale elftal?Waarom speelde het Surinaams voetbalelftal nog nooit op een WK? Terwijl er al decennialang ijzersterke generaties Surinaamse voetballers zijn. Eerst waren het Humphrey Mijnals, Ruud Gullit en Frank Rijkaard, later volgden Clarence Seedorf, Edgar Davids en Aron Winter en tegenwoordig zijn het Georginio Wijnaldum, Virgil van Dijk en Steven Bergwijn. Ze bereikten allemaal de wereldtop. Het Surinaams elftal is er echter nooit iets mee opgeschoten. De talenten hadden stuk voor stuk een Nederlands paspoort en konden daarom alleen voor Oranje uitkomen. Er is hoop. Vanaf eind 2019 mogen Surinaamse profs met de Nederlandse nationaliteit wél interlands spelen voor hun geboorteland of dat van hun (groot)ouders. Plaatsing voor het WK-eindtoernooi lijkt daarmee een kwestie van tijd. Tenminste, als de organisatie op orde is, de voetbalbond écht meewerkt en er niet te veel belangen door elkaar lopen. In Suriname op weg naar het WK geeft Diederik Samwel van binnenuit een beeld van het moeizame maar perspectiefrijke traject dat ‘natio’ nog heeft af te leggen. Hij reist met spelers en staf mee door het Caribisch gebied, spreekt president Santokhi over het diasporabeleid en probeert te ontdekken waar het (nog) aan schort in de lokale voetbalwereld. Ook geeft hij antwoord op de vraag waarom het sportpaspoort zo lang op zich heeft laten wachten. Samwel woonde en werkte vanaf 1998 in totaal ruim zes jaar in Paramaribo. Van begin af aan raakte hij gefascineerd door de potentie van het Surinaamse voetbal. Naast andere non-fictie boeken en twee romans publiceerde hij eerder Blootvoeters en beschuitgras (2002) en Suriname en de lange weg naar het WK (2010).

Een unieke inkijk in de zwakte van prenatale screening. Hoe kun je de reikwijdte van keuzes overzien? Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Voor ouders en hulpverleners.De verloskundige tuurt naar het scherm en beweegt de transducer over mijn buik. “Ik kan het hartje niet vinden. Ik ga de gynaecoloog halen.” De arts heeft weinig tijd nodig om te bevestigen wat we eigenlijk al weten, maar nog niet kunnen geloven: “Het spijt me heel erg, maar jullie kindje is gestorven.” In Onverwacht beschrijft Sanne van der Hout hoe zij en haar partner na een verontrustende prenatale screeningsuitslag terechtkwamen in een medisch traject dat uiteindelijk resulteerde in het overlijden van hun ongeboren kindje. Ze gaat in gesprek met hulpverleners en ouders over thema’s die van belang zijn voor de gehele praktijk van prenatale screening: Hoe kunnen hulpverleners zwangeren en hun partners helpen om de reikwijdte van hun keuzes te overzien? En: Wat maakt rouwverwerking bij zwangerschapsverlies zo gecompliceerd? Door de combinatie van persoonlijke en professionele observaties geeft dit boek een unieke inkijk in de kwetsbaarheden van hedendaagse praktijken op het gebied van prenatale screening. Hiermee biedt het boek niet alleen steun aan ouders, maar is het ook relevant voor hulpverleners die werkzaam zijn in de zwangerschaps- en geboortezorg. Sanne van der Hout is ethicus op het gebied van reproductieve screening en werkt als universitair docent aan de Universiteit van Maastricht.

Parijs staat opnieuw in brand. In de nieuwe roman De 6e republiek van Marco Termes leiden mislukte integratie en dreigende energietekorten tot nieuwe rellen in de Franse hoofdstad. De OPEC-landen tonen zich solidair met hun moslimsbroeders, die slachtoffer zijn van de harde maatregelen van de centrumrechtse regering, en draaien de oliekraan nagenoeg dicht. In die context leeft de 42-jarige politicoloog en filosoof Walter Egon. Niet links of rechts, maar met een sterk gevoel voor onrecht, voorspelt hij het onheil op de nationale televisie. De regering ziet in hem een gevaar en wil hem controleren. Geheime groeperingen zien hem juist als dé leider van een revolutie of zelfs als toekomstig president. Egon, met zijn zuivere motieven, wordt de speelbal van nationale en internationale machtsstromen.Demonstranten herinneren Frankrijk aan haar aloude normen: vrijheid, gelijkheid, broederschap. Met dit doel voor ogen schuwen de partijen die aan Egon trekken geen middel. Daardoor komt het leven van Egon op zijn kop te staan. Kan hij zijn toekomst en die van zijn land vormgeven of heeft hij zijn lot niet meer in eigen hand?De 6e republiek vertelt het verhaal van een persoon met goede bedoelingen. In zijn Frankrijk, dat door de crisis zomaar van een stabiele situatie in anarchie belandt, zoekt hij zijn weg in een web van conflicterende belangen, politieke waanzin en de gekte van mensen die zich door hun angst laten regeren. Ondanks zijn geloof in redelijkheid ontsnapt hij niet aan de onvoorspelbaarheid van de liefde.Dichter en schrijver Marco Termes (50) is al zijn hele leven bezig met literatuur en poëzie. Hij begon toen hij 13 was met het schrijven van gedichten. Van 2005 tot begin dit jaar was hij ‘Dichter bij de zee’ in Zandvoort. Op zijn 23ste schreef Termes zijn eerste, nooit gepubliceerde roman. Zelf was hij niet tevreden over het manuscript: “Alles wat ik had opgeschreven was slechts theoretische kennis. Boekenwijsheid met een tekort aan levenservaring. Die lacune heb ik inmiddels opgevuld.” Termes studeerde kortstondig wijsbegeerte in Leiden.Haarlems DagbladRecensie door Nuel GielesZandvoort – Europa bevindt zich in de eerste roman van Zandvoorter Marco Termes inmiddels rond het begin van de jaren twintig van deze eeuw. Rusland dreigt zijn olietoevoer met zeventig procent te reduceren. Energieschaarste en vastgelopen moslimintegratie brengen Frankrijk in ‘De 6e republiek’ in een situatie die regelrecht lijkt af te stevenen op een ‘coup d’etat’. Een staatsgreep... Maar komt er echt een zesde republiek? ,,Ik geloof dat het een boek kan zijn met voorspellende waarde. Frankrijk is bij uitstek het land van revoluties. Ze hebben er daar al zoveel achter de rug’’, betoogt Termes, de schrijver, die in zijn eersteling ook een paar keer de naam van Nostradamus – ‘per slot ook een Fransman’ - laat opduiken. ,,De hoofdpersoon in het boek is iemand van vlees en bloed, een beetje de pendant van mezelf. Isaac Newton zei al: ‘Ik kan verder kijken omdat ik op schouders van reuzen sta.’ Daarmee bedoelde hij dat hij gebruikmaakte van inzichten van voorgangers als Galilei en Kepler. Die pretentie heb ik niet.’’ De hoofdpersoon in ‘De 6e republiek’, is de politicoloog Walter Egon. What is in a name? Met enig puzzelen vindt de lezer er het begrip ‘alter ego’ in terug, alter ego van Marco Termes zelf. ,,Ook ik kan de toekomst niet echt voorspellen. Dat was meer iets voor mijn vader, die dertien jaar wethouder in Zandvoort geweest is. Dat was echt een visionair. Maar je kunt wel een aantal dingen met elkaar in verband brengen. In het begin van mijn boek heb ik het over een prijsverhoging van een vat olie van 92 naar 140 dollar. Daar zijn we nu al aangeland. Ik had het vijftien jaar later bedacht. Daarmee hebben de Russen een sterk economisch wapen in handen. Amerika en Europa hebben niet een pistool op de borst staan, maar een pijpleiding.’’ De stiefmoeder van Walter Egon, Alexandra blijkt een infiltrante van de KGB, getrouwd met de puissant rijke vader Hermann Egon, ooit Nobelprijswinnaar voor geneeskunde. Hermann is aan het einde van zijn leven en besluit tot euthanasie. Termes: ,,Het is zijn beslissing. Niet alles wat logisch is, is wenselijk of andersom.’’ De rol van Alexandra blijkt na de dood van haar man nog lang niet uitgespeeld. Dat geldt dan vooral het krachtenveld van economische, maatschappelijke en politieke krachten. Er verschijnt een zekere Louis (Lev) Bronstein ten tonele. Hij is van Russisch-Duitse, joodse komaf. Leib Bronstein is écht de naam van Trotzki. Ook de werkelijke naam van Trotzki’s moordenaar (Ramon Mercador) heeft als Ramón Mercadér een rol in deze wereld van politieke intriges. Daarin speelt ook de verleidelijke Zizi haar spel, als ze Egon moet zien te verleiden. De ware naam van Mata Hari luidde indertijd: Zizi Zelle. Termes droeg tot 1 maart van dit jaar de titel ‘Dichter bij Zee’, in welke hoedanigheid hij zeepoëmen voor zijn kustdorp Z. schiep: ,,Ik bedien me af en toe van metaforen en dichterlijk taalgebruik. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik heb her en der wel wat dingen gechargeerd, zoals met die scène over een soort Wannseeconferentie. Wat ik met ‘De 6e republiek’ wil aangeven: dat het niet zoveel uitmaakt of links of rechts zich extreem gedraagt. Dat is het Machiavellistische. De politieke uitersten raken elkaar, niet lineair, maar op de cirkel. Kloven vergroten en bruggen afbreken is gemakkelijk, het is een uitdaging om van diversiteit een eenheid te maken.’’ Termes creëert een sfeer die herinnert aan de onderwereld, die teruggaat naar Orpheus die Cerberus bij de poort van de Hades voorbijzingt. Maar ook in alpenchalet De Adelaarshorst, roept Termes in ‘De 6e republiek’ een sfeer op, waar je niet wil zijn. ,,Ach, mijn vader had niet dat belerende toontje. ’tuurlijk Is er een autobiografisch deel in het verhaal. Ik uit me harder dan m’n vader. Dat alpenchalet was niets voor hem’’, zegt Termes. ,,Mijn poëzie gaat niet alleen maar over strand en zee. Mijn betere gedichten gaan over liefde en het lijden aan liefde. Je hoeft Machiavelli niet te lezen om te weten dat het individu verstrikt raakt in de maatschappij. Ik ben toch bang dat mensen zich liever iedere dag laten knippen, dan als schaap eens per jaar geschoren te worden.’’ Onderwijl laat ‘De 6e republiek’ zich lezen als een politieke thriller over Trouw & Ontrouw, over Passionele Liefde & Liefde voor ‘la Patrië’, zij het nog even zonder ‘le jour de gloire est arrivé!’

Wat geef je de vrouw die alles heeft? Je leven. Tamara Raziani is de dochter van een machtige bankier uit Rome. Zij voelt zich in haar jeugd verlaten en verraden. Maar in plaats van ten onder te gaan aan de omstan-digheden besluit zij een absolute heerseres van haar leefomgeving te worden. Dan lijkt er liefde in het spel te komen. Zal T.R. kiezen voor de mooiste emotie van de mens?

'Oud bestuur' gaat over het Nederlandse democratische orgaan met de langste geschiedenis, de minste bekendheid en waarschijnlijk de kortste toekomst: het waterschap. Journalist Theo Dersjant was een jaar ongenode gast bij Waterschap Rivierenland. Maar het had ieder ander waterschap kunnen zijn.In dat jaar bezocht hij als een verwonderd om zich heen kijkende buitenstaander vergaderingen, sprak gekozen bestuurders, las documenten en had een reeks aanvaringen met de afdeling communicatie. Om na dat jaar vast te stellen: wat democratie genoemd wordt, mag die naam nauwelijks hebben. Geen opwekkende vaststelling, een jaar voor de eerstvolgende waterschapsverkiezingen (4 maart 2015).De auteur (1957) is docent aan de Tilburgse journalistenopleiding. Hij werkte in het verleden voor dagblad De Morgen, De Gooi- en Eemlander, tijdschrift De Journalist, website De Nieuwe Reporter en het tv-programma De Leugen Regeert. Dersjant zit in de jury van de Jaarprijzen voor de Journalistiek.

In de dissertatie Peacekeeping in Holland 2001-2010 evalueert onderzoeker Hans Crebas de inrichting van het Nederlandse beleid in het licht van de polarisatie rondom moslims. De auteur ontwikkelt hiervoor een toetsingsmodel op basis van de visie van de VN op binnenlandse vrede en veiligheid, en lessons learned op het vlak van vredesoperaties en terrorismebestrijding. Daarbij worden politieke waarden in het geding gebracht die weliswaar niet universeel worden gedeeld, maar die wel wereldwijd erkend worden als legitieme strevingen van een aanzienlijk deel van de mensheid. Zo ontstaat een verbindend verhaal in de vorm van een grand strategy, die sociale cohesie kan bewerkstelligen in een pluriforme democratische rechtsstaat. Een opmerkelijke uitkomst van het onderzoek is dat de Nederlandse regering in de onderzoeksperiode niet beschikte over een grand strategy voor binnenlandse vrede en veiligheid, maar wel gaandeweg het decennium aan de meeste criteria daarvan voldeed. Het ontbrak echter aan een strategische woordvoerder die het verbindende verhaal overbracht aan media, publiek en parlement. Daardoor konden meer populistisch georiënteerde partijen de boventoon voeren in het onnodig hectische debat over immigratie, integratie en islam... Een nuchtere en ook ontnuchterende analyse van de koers van het Nederlandse schip van Staat in een turbulent tijdperk.Hans Crebas (1946) studeerde researchpsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.Hij was politiek actief als lid van Provinciale Staten van Flevoland en werkte onder meer als regionaal coördinator van VluchtelingenWerk Nederland.

In het holst van de nacht sluipt Bram Breedveld uit zijn Spaanse hotelkamer. Buiten pakt hij zijn mountainbike en snelt in één lange sprint naar de haciënda. Hij weet het: ontsnappen uit het trainingskamp is een doodzonde onder bondscoach Johnny Heitinga, maar Breedveld heeft geen keuze. Wat begon als een droom, draait uit op een nachtmerrie. Is de spits van Feyenoord na een topseizoen eindelijk geselecteerd voor Oranje, mag hij geen bal raken. Zijn eigen Simone verkeert immers in levensgevaar. Het is 2020. Tijdens het WK voetbal in Spanje verdedigt China de in eigen land onder impulsen van de 36-jarige genaturaliseerde spits Wayne Rooney behaalde wereldtitel. Het Nederlands elftal, na tien jaar eindelijk weer geplaatst voor een groot toernooi, geldt als outsider. De komst van Heitinga als opvolger van de ontslagen bondscoach Rafael van der Vaart, heeft het beoogde schokeffect opgeleverd. Hoewel Nederland soepel door de voorronde komt, betekent het toernooi een martelgang voor modelprof Bram Breedveld. De topscorer blijkt één van de slachtoffers van een internationaal complot. In een satirisch voetbalboek vol thrillerelementen plaatst schrijver Casper van Koppenhagen behalve bondscoach Heitinga, keeperstrainer Patrick Lodewijks en assistent-trainers Mario Been en Dennis Bergkamp nog meer bekende grootheden uit het huidige topvoetbal een generatie verder in de tijd. Casper van Koppenhagen is arts en momenteel werkzaam in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht. Hij was enkele jaren in dienst van de KNVB, waar hij als sportarts op de bank zat bij onder meer Jong Oranje. In 2020 geeft Van Koppenhagen leiding aan een internationaal bekend revalidatiecentrum voor topsporters en gehandicapte sportmensen.

Het is dat zijn vrouw het zo graag wilde, anders was hij echt niet naar Suriname gegaan. Wat had freelance journalist Diederik Samwel daar te zoeken? De stroperige hitte, de geniepige mampira's of het tergend trage tempo? Toch raakt Samwel gaandeweg in de ban van Suriname. Zeker wanneer hij wordt gevraagd als hoofdtrainer van de landskampioen voetbal, wekelijks columns gaat schrijven voor een landelijk dagblad en het binnenland leert kennen. Suriname in het hart omvat een strikt persoonlijke weergave van de periodes waarin Samwel met zijn vrouw en vier kinderen vanaf 1998 in Suriname woonde en werkte. Met een aangename dosis zelfspot weet hij de kleuren, sfeer en warmte van de samenleving op te roepen. Het levert verrassende en ontroerende verhalen op die een waardevolle en misschien zelfs noodzakelijke aanvulling bieden op het Surinaamse beeld in de Hollandse media. 'Het boek leest als Kuifje in Suriname. Met een aanstekelijk enthousiasme neemt Samwel zijn lezers op sleeptouw. Een sociologische veldstudie van een halve Surinamer die nieuwsgierig blijft.' Elsevier 'Onderhoudende en dikwijls humoristische schets over Suriname.' Literair Nederland 'Na het lezen van dit boek zou je bijna zelf je koffers pakken om naar Suriname af te reizen. Zijn fascinatie voor het land werkt aanstekelijk.' Nu.nl Over de auteur: Van Diederik (Didi) Samwel (1962) verschenen eerder Blootvoeters en beschuitgras en Suriname en de lange weg naar het wk. In 2013 debuteerde hij als romanschrijver met de Surinaamse roman Jelaya. Samwel publiceert in NRC Handelsblad en de VPRO Gids en schrijft columns voor de Surinaamse nieuwssite Starnieuws. Binnenkort presenteert hij een nieuwe reisgids over Suriname bij Dominicus. Voor 2015 staat de publicatie gepland van het boek Sranan Gowtu over iconen uit de recente Surinaamse muziekgeschiedenis, in samenwerking met platenlabel Top Notch. De auteur geeft regelmatig lezingen waarin hij op een openhartige manier over Suriname vertelt.

Met deze literaire röntgenfoto laat de auteur zien wie hij in het diepst van zijn wezen is.Vijf maanden lang elke dag een gedicht. Dat moest hij schrijven. Want schrijver, dichter en kunstenaar Marco Termes (Zandvoort 1957) voelde een enorme leegte. Was het het gemis van zijn grote liefde die hem tien jaar daarvoor verliet? Of was er nog meer? En waar werd de leegte mee gevuld? Termes ging op zoek en vond schoonheid en rijkdom, maar ook duisternis. Met deze literaire röntgenfoto laat de auteur zien wie hij in het diepst van zijn wezen is. Soms hunkerend, soms eenzaam, maar altijd authentiek, eerlijk en zonder opsmuk.

Samen met zeven andere stellen zoeken we een plaats in het zaaltje. Hoewel de mensen elkaar niet kennen, is de sfeer direct goed. Logisch, we hebben iets gemeen: we willen allemaal een kindje adopteren. Toch is er een verschil. De ene helft wil ouder worden, de andere helft is het al. Wij horen bij de laatste groep. Straks vormen we, met het adoptiekindje en onze biologisch eigen dochter Kaj, een gemengd gezin: een adoptiegezin, maar dan net even anders.Die net even andere situatie brengt ook net even andere vragen met zich mee. Houden we straks net zo veel van het adoptiekindje als van Kaj? Kunnen we beide kinderen op precies dezelfde manier opvoeden? Lastige vragen, waar onze voorlichters en begeleiders geen concrete antwoorden op hebben. Over gemengde gezinnen, zo wordt ons duidelijk, is maar weinig bekend. Vreemd, vinden wij. Tijd om deze stilte te doorbreken.In Net even anders vertellen adoptieouders, biologisch eigen en adoptiekinderen openhartig over hun ervaringen in een gemengd gezin. Daarnaast geven wetenschappers, hulpverleners en voorlichters volop informatie over en adviezen en tips voor deze bijzondere gezinsvorm.Met Net even anders publiceren Machteld Stilting en Gerard Keijsers het eerste boek waarin kennis van en ervaring met gemengde gezinnen is gebundeld. Verplichte kost voor (aspirant-)gemengde gezinnen en iedereen die met adoptie te maken heeft.Met een voorwoord van hoogleraar Adoptie Femmie Juffer

De voetballers van het Surinaams elftal hebben nog een lange weg te gaan naar het WK. Tussen wedstrijd en training door moeten ze bijvoorbeeld gebakken leguaan met uitjes klaarmaken. Hun geblesseerde knie in boskruiden verpakken. Of nog even op een neer naar Coronie om een lading bier af te leveren. Sinds Diederik (Didi) Samwel regelmatig in Suriname woont en werkt, is hij gefascineerd door de merkwaardige paradox tussen het volop aanwezige voetbaltalent en de matige prestaties op de internationale velden. Hoe verklaarbaar die tegenstelling ook is. Van het vertrek van de tienduizenden Surinamers rond de onafhankelijkheid in 1975 en in de onrustige jaren ’80 tot de besloten gemeenschap waarin nieuwe ontwikkelingen nogal eens ten koste gaan van eigen belangen. Vooral ook op sportgebied, zoals sport wel vaker een zuivere afspiegeling vormt van sociaal-maatschappelijke verhoudingen. Samwel aarzelde dan ook geen moment toen hij de kans kreeg het Surinaams elftal van dichtbij te volgen tijdens de kwalificatiewedstrijden voor het WK in Zuid-Afrika. In “Suriname en de lange weg naar het WK” wordt snel duidelijk waarom natio zich niet wist te plaatsen voor het eindtoernooi. Tegelijkertijd laat de schrijver doorschemeren dat het ooit een keer goed komt met het Surinaams voetbal.