Het verhaal van de jonge vader Casper die binnen een jaar zijn zoons Lennard en Simon verliest. In beide gevallen kort na hun geboorte. Dit ontwapenend eerlijke en ontroerende boek gaat over ontreddering en kwetsbaarheid, over liefde en levenskracht.Mijn pieper gaat. Het is een buitenlijn: Lau. 'Ja, met mij: ik ga nu naar het ziekenhuis, nog even een check-up.' 'Hoezo, check-up?' 'Nou, ik voelde hem vandaag wat minder en dan zijn ze heel secuur.' "Ik had je gedacht mijn kind" is het verhaal van de jonge vader Casper die binnen een jaar zijn zoons Lennard en Simon verliest. In beide gevallen kort na hun geboorte. Er volgt een periode van diepe rouw, waarna Casper en zijn vrouw Laura opnieuw zwanger proberen te worden. Zonder succes. Na een lange overlevingstocht besluiten ze uiteindelijk samen verder te gaan. Direct en zonder zichzelf te ontzien beschrijft Casper van Koppenhagen wat hij meemaakte. Zijn relaas wordt aangevuld met fragmenten uit het dagboek van zijn vrouw Laura Soudijn. Dit ontwapenend eerlijke en ontroerende boek gaat over ontreddering en kwetsbaarheid, over liefde en levenskracht. Casper van Koppenhagen is revalidatiearts. In 2006 schreef hij de voetbalthriller "Bram Breedveld, spits van Oranje". Laura Soudijn is zelfstandig trainer en coach in teamontwikkeling en persoonlijke begeleiding.

In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd.Een leuke man heeft ze, twee schatten van kinderen en ook nog eens een prima baan. Nee, met het leven van Patricia Idsinga is weinig mis. Tot ze last krijgt van een raar hoofd: “Geen sombere buien, nee, het echte werk met dood willen en zo.” Ze gaat ermee naar de dokter en krijgt de diagnose manisch-depressief. “Nou daar knapte ik pas echt van op. Het leven had al geen zin en nou had ik ook nog een diagnose.” In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd verbazingwekkend opgewekt haar dagelijks leven. In depressieve én manische tijd. Om duidelijk te maken wat het betekent, zo’n bipolaire stoornis. En om het bespreekbaar te maken. Want denk vooral niet dat ze in een manische periode fluitend door het leven huppelt. “Ik zie er mooier uit, barst van de energie, heb duizenden ideeën en ben onvoorstelbaar geestig. Klinkt goed, hè? Nou, het voelt verschrikkelijk, dagenlang de slappe lach terwijl je onpeilbaar verdrietig bent. Dat voelt hartverscheurend eenzaam. En daar komt de angst overheen dat ik alleen zou kunnen stoppen met lachen door te stoppen met leven.” Een somber boek? Welnee, Idsinga zal er altijd om blijven lachen.

Samen met zeven andere stellen zoeken we een plaats in het zaaltje. Hoewel de mensen elkaar niet kennen, is de sfeer direct goed. Logisch, we hebben iets gemeen: we willen allemaal een kindje adopteren. Toch is er een verschil. De ene helft wil ouder worden, de andere helft is het al. Wij horen bij de laatste groep. Straks vormen we, met het adoptiekindje en onze biologisch eigen dochter Kaj, een gemengd gezin: een adoptiegezin, maar dan net even anders.Die net even andere situatie brengt ook net even andere vragen met zich mee. Houden we straks net zo veel van het adoptiekindje als van Kaj? Kunnen we beide kinderen op precies dezelfde manier opvoeden? Lastige vragen, waar onze voorlichters en begeleiders geen concrete antwoorden op hebben. Over gemengde gezinnen, zo wordt ons duidelijk, is maar weinig bekend. Vreemd, vinden wij. Tijd om deze stilte te doorbreken.In Net even anders vertellen adoptieouders, biologisch eigen en adoptiekinderen openhartig over hun ervaringen in een gemengd gezin. Daarnaast geven wetenschappers, hulpverleners en voorlichters volop informatie over en adviezen en tips voor deze bijzondere gezinsvorm.Met Net even anders publiceren Machteld Stilting en Gerard Keijsers het eerste boek waarin kennis van en ervaring met gemengde gezinnen is gebundeld. Verplichte kost voor (aspirant-)gemengde gezinnen en iedereen die met adoptie te maken heeft.Met een voorwoord van hoogleraar Adoptie Femmie Juffer

'Oud bestuur' gaat over het Nederlandse democratische orgaan met de langste geschiedenis, de minste bekendheid en waarschijnlijk de kortste toekomst: het waterschap. Journalist Theo Dersjant was een jaar ongenode gast bij Waterschap Rivierenland. Maar het had ieder ander waterschap kunnen zijn.In dat jaar bezocht hij als een verwonderd om zich heen kijkende buitenstaander vergaderingen, sprak gekozen bestuurders, las documenten en had een reeks aanvaringen met de afdeling communicatie. Om na dat jaar vast te stellen: wat democratie genoemd wordt, mag die naam nauwelijks hebben. Geen opwekkende vaststelling, een jaar voor de eerstvolgende waterschapsverkiezingen (4 maart 2015).De auteur (1957) is docent aan de Tilburgse journalistenopleiding. Hij werkte in het verleden voor dagblad De Morgen, De Gooi- en Eemlander, tijdschrift De Journalist, website De Nieuwe Reporter en het tv-programma De Leugen Regeert. Dersjant zit in de jury van de Jaarprijzen voor de Journalistiek.

In de dissertatie Peacekeeping in Holland 2001-2010 evalueert onderzoeker Hans Crebas de inrichting van het Nederlandse beleid in het licht van de polarisatie rondom moslims. De auteur ontwikkelt hiervoor een toetsingsmodel op basis van de visie van de VN op binnenlandse vrede en veiligheid, en lessons learned op het vlak van vredesoperaties en terrorismebestrijding. Daarbij worden politieke waarden in het geding gebracht die weliswaar niet universeel worden gedeeld, maar die wel wereldwijd erkend worden als legitieme strevingen van een aanzienlijk deel van de mensheid. Zo ontstaat een verbindend verhaal in de vorm van een grand strategy, die sociale cohesie kan bewerkstelligen in een pluriforme democratische rechtsstaat. Een opmerkelijke uitkomst van het onderzoek is dat de Nederlandse regering in de onderzoeksperiode niet beschikte over een grand strategy voor binnenlandse vrede en veiligheid, maar wel gaandeweg het decennium aan de meeste criteria daarvan voldeed. Het ontbrak echter aan een strategische woordvoerder die het verbindende verhaal overbracht aan media, publiek en parlement. Daardoor konden meer populistisch georiënteerde partijen de boventoon voeren in het onnodig hectische debat over immigratie, integratie en islam... Een nuchtere en ook ontnuchterende analyse van de koers van het Nederlandse schip van Staat in een turbulent tijdperk.Hans Crebas (1946) studeerde researchpsychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.Hij was politiek actief als lid van Provinciale Staten van Flevoland en werkte onder meer als regionaal coördinator van VluchtelingenWerk Nederland.

Het is dat zijn vrouw het zo graag wilde, anders was hij echt niet naar Suriname gegaan. Wat had freelance journalist Diederik Samwel daar te zoeken? De stroperige hitte, de geniepige mampira's of het tergend trage tempo? Toch raakt Samwel gaandeweg in de ban van Suriname. Zeker wanneer hij wordt gevraagd als hoofdtrainer van de landskampioen voetbal, wekelijks columns gaat schrijven voor een landelijk dagblad en het binnenland leert kennen. Suriname in het hart omvat een strikt persoonlijke weergave van de periodes waarin Samwel met zijn vrouw en vier kinderen vanaf 1998 in Suriname woonde en werkte. Met een aangename dosis zelfspot weet hij de kleuren, sfeer en warmte van de samenleving op te roepen. Het levert verrassende en ontroerende verhalen op die een waardevolle en misschien zelfs noodzakelijke aanvulling bieden op het Surinaamse beeld in de Hollandse media. 'Het boek leest als Kuifje in Suriname. Met een aanstekelijk enthousiasme neemt Samwel zijn lezers op sleeptouw. Een sociologische veldstudie van een halve Surinamer die nieuwsgierig blijft.' Elsevier 'Onderhoudende en dikwijls humoristische schets over Suriname.' Literair Nederland 'Na het lezen van dit boek zou je bijna zelf je koffers pakken om naar Suriname af te reizen. Zijn fascinatie voor het land werkt aanstekelijk.' Nu.nl Over de auteur: Van Diederik (Didi) Samwel (1962) verschenen eerder Blootvoeters en beschuitgras en Suriname en de lange weg naar het wk. In 2013 debuteerde hij als romanschrijver met de Surinaamse roman Jelaya. Samwel publiceert in NRC Handelsblad en de VPRO Gids en schrijft columns voor de Surinaamse nieuwssite Starnieuws. Binnenkort presenteert hij een nieuwe reisgids over Suriname bij Dominicus. Voor 2015 staat de publicatie gepland van het boek Sranan Gowtu over iconen uit de recente Surinaamse muziekgeschiedenis, in samenwerking met platenlabel Top Notch. De auteur geeft regelmatig lezingen waarin hij op een openhartige manier over Suriname vertelt.

De voetballers van het Surinaams elftal hebben nog een lange weg te gaan naar het WK. Tussen wedstrijd en training door moeten ze bijvoorbeeld gebakken leguaan met uitjes klaarmaken. Hun geblesseerde knie in boskruiden verpakken. Of nog even op een neer naar Coronie om een lading bier af te leveren. Sinds Diederik (Didi) Samwel regelmatig in Suriname woont en werkt, is hij gefascineerd door de merkwaardige paradox tussen het volop aanwezige voetbaltalent en de matige prestaties op de internationale velden. Hoe verklaarbaar die tegenstelling ook is. Van het vertrek van de tienduizenden Surinamers rond de onafhankelijkheid in 1975 en in de onrustige jaren ’80 tot de besloten gemeenschap waarin nieuwe ontwikkelingen nogal eens ten koste gaan van eigen belangen. Vooral ook op sportgebied, zoals sport wel vaker een zuivere afspiegeling vormt van sociaal-maatschappelijke verhoudingen. Samwel aarzelde dan ook geen moment toen hij de kans kreeg het Surinaams elftal van dichtbij te volgen tijdens de kwalificatiewedstrijden voor het WK in Zuid-Afrika. In “Suriname en de lange weg naar het WK” wordt snel duidelijk waarom natio zich niet wist te plaatsen voor het eindtoernooi. Tegelijkertijd laat de schrijver doorschemeren dat het ooit een keer goed komt met het Surinaams voetbal.

Een goede grap blijft veel beter hangen dan tien argumenter! Waarom dan geen gebruik maker van humoristische parabels of metaforen op managementbijeenkomsten, brainstormsessies en presentaties?Jos Hannen en Kees-Jan van Wees, topmannen van Koninklijke Friesland Foods, hebben beiden een passie voor managementparabels. De verhaaltjes verrijken hun leven. Ze kunnen er overwegingen mee illustreren, gedachten bepalen of beslissingen toelichten.Hannen en Van Wees verzamelden tijdens hun reizen over de wereld een schat aan amusante en leerzame modern tales, zoals parabels ook wel worden genoemd. Verhalen over carrière maken en toch gelukkig zijn. Over het overwinnen van tegenslag, het maken van keuzes in je leven, het omgaan met cultuurverschillen en over deskundigen en consultants. Verhalen met titels als De adviseur en de kameel, De pijnboom en de rietstengel, The Italian who went to Malta, Het wissewasje en Het geroosterde speenvarken.Met deze unieke verzameling zullen lezers steun en hulp vinden voor het optimaliseren van hun relaties. Zakelijk en privé. Wie wil dat niet? Het geroosterde speenvarken en andere management-parabels heeft daarom de potentie een klassieker te worden.

Mijn pieper gaat. Het is een buitenlijn: Lau. ‘Ja, met mij: ik ga nu naar het ziekenhuis, nog even een check-up.’ ‘Hoezo, check-up?’ ‘Nou, ik voel hem vandaag wat minder en dan zijn ze heel secuur.’ “Ik had je gedacht mijn kind” is het verhaal van de jonge vader Casper die binnen een jaar zijn zoons Lennard en Simon verliest. In beide gevallen kort na hun geboorte. Na een periode van diepe rouw proberen Casper en zijn vrouw Laura opnieuw zwanger te worden. Zonder succes. Er volgt een lange overlevingstocht en uiteindelijk besluiten ze samen verder te gaan. Direct en zonder zichzelf te ontzien beschrijft Casper van Koppenhagen wat hij meemaakte. Zijn relaas wordt aangevuld met fragmenten uit het dagboek van zijn vrouw Laura Soudijn. Dit ontwapenend eerlijke en ontroerende boek gaat over ontreddering en kwetsbaarheid, over liefde en levenskracht. Met zijn verhaal hoopt Van Koppenhagen een houvast te bieden aan ouders die een kind verloren hebben en mensen die ongewenst kinderloos zijn. Het bevestigt ook de rijkdom van het krijgen van gezonde kinderen. Casper van Koppenhagen is revalidatiearts en hoofdredacteur van het Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde. In 2006 schreef hij de voetbalthriller “Bram Breedveld, spits van Oranje”. Laura Soudijn is zelfstandig trainer en coach in teamontwikkeling, persoonlijke begeleiding en organisatieadvies. Zij werkte in het verleden voor Heineken en verschillende trainingsbureaus.

Gedurende anderhalf jaar portretteerde Jeroen Hansen in foto's en verhalen 28 modellen. Zowel vrouwen als mannen. Het resultaat is een serie krachtige, ingetogen en soms zelfs sensuele foto's. De verhalen, waarin vooral de emotionele kant van borstkanker naar voren komt, zijn indringend en ontroerend. De geportretteerden in Alleen heel anders laten een haast tastbare overlevingsdrang zien. Ondanks amputatie, borstsparende operatie of borstreconstructie blijven ze fier overeind. Ze verstoppen zich niet. 'Ik heb besloten om te gaan leven en te zien waar me dat brengt.'

Zal ik straks net zo veel houden van mijn geadopteerde kind als van mijn biologisch eigen kind? Kan ik beide kinderen op dezelfde manier opvoeden? Het zijn vragen van ouders in een gemengd gezin: een gezin dat bestaat uit biologisch eigen én adoptie-kinderen. Antwoorden op deze vragen zijn te vinden in Net even anders, het eerste boek voor gezinnen met biologisch eigen én adoptiekinderen. Jaarlijks verschijnen nieuwe boeken met adoptie als thema; van naslagwerken over het adoptie-proces en handboeken over opvoedkundige zaken, tot ervaringsverhalen van adoptieouders. Het onderwerp lijkt van haver tot gort en in de meest uiteenlopende vormen besproken. Maar waar zijn de boeken waarin het gemengde gezin centraal staat? Net even anders vult die leemte op. Een gemengd gezin biedt zowel mogelijkheden als drempels en valkuilen. Welke zijn dat? Hoe ga je ermee om? Als ouder, adoptiekind en biologisch eigen kind. Of als opa of oma. In Net even anders komen ervaringsdeskundigen aan het woord: de gezinsleden zelf. Zo krijgt de lezer een beeld van het leven in een gemengd gezin. Zowel ouders als biologisch eigen en adoptiekinderen vertellen openhartig over hun ervaringen en geven persoonlijke tips. De verhalen van de ervaringsdeskundigen in Net even anders worden afgewisseld met gesprekken met deskundigen uit het werkveld, zoals de Stichting Adoptievoorzieningen, de Raad voor de Kinderbescherming, Wereldkinderen, René Hoksbergen, de Stichting Ambulante Fiom en Basic Trust. Het voorwoord is geschreven door bijzonder hoogleraar Adoptie prof. dr. Femmie Juffer. In Net even anders staan fotos van gemengde gezinnen of gezinsleden die in het boek aan het woord komen. Net even anders is zowel bedoeld voor mensen die nadenken over of bezig zijn met de vorming van een gemengd gezin, als voor bestaande gemengde gezinnen. Daarnaast is het boek interessant voor iedereen die met adoptie te maken heeft of erin geïnteresseerd is, zowel privé als beroepsmatig. De auteurs, Machteld Stilting en Gerard Keijsers, vormen binnenkort een gemengd gezin. Samen met hun biologisch eigen dochter Kaj zullen zij begin 2007 een adoptiekind uit China in hun gezin opnemen.